یکی از بزرگترین رازهای مگوی زندگی من، معلوم الحال، حرف زدن از شهر دانشجوییم بوده. شهری که اول دوستش نداشتم. چرا که اصلا به انتخاب خودم نرفته بودم، اما بعدها شد تکه ای از جسم و روح و روانم ... اینجا از رشت حرف نمی زنم! رشت هم یک زمانی -پیش از اینکه پایم را در شهرشان بگذارم- برایم همین طور بود؛ کاملا اتفاقی دانشجو و مهمان مردمانشان شدم؛ با اشک و آه رفتم ... اما جادوی مردمانشان سحرم کرد.
خب، برگردیم سَرِ سِکانس ...
(باقی در ادامه مطلب)
فکر میکنم با دیدن این عکس نم‌نمک بو برده باشید که من کجا درس خوانده‌ام. احتمالا درست حدس زده‌اید: شهرستان گنبد کاووس!
من چهار سال تمام در دانشگاه گنبد کاووس ادبیات انگلیسی خواندم. همیشه هم از گفتن نام دانشگاهم طفره رفتم چرا که خجالت میکشیدم که بگویم در یک دانشگاه تیپ چهار و زیر پونزِ ایران درس میخوانم، آن هم وقتی که چلمن‌ترین و خرفت‌ترین بچه‌های مردم وضعشان از من بهتر بود! (حالا لطفا نیاید بگویید که دانشگاه نشانی از سطح سواد و چه و چه نیست؛ برای خیلی از ما دانشگاه و رشته تحصیلی نشان از خیلی چیزهاست و من کاری با این خزعبلات ندارم!)
من چهار سال با آرام ترین مردم دنیا زیستم! مردمی که علی‌رغم پروپاگاندای بعضی‌ها خیلی هم مهربان و مهمان‌نواز بودند. لااقل من یکی بَدی‌ئی ازشان ندیدم. خیلی هم بهم خیر رساندند.
اما ...
این روزها دیدن اندوهشان لرزه به تمام وجودم انداخته. هر روز به دوستان و همکلاسی‌هام پیام میدم و جویای اوضاع و احوالشان میشم. اما این وسط یکی از دوستانم خیلی وقت هست که گم شده! مِهدی ... مهدی ترکمن نیست. مازندرانی‌ست و چند روزی هست که هر دو خط تلفن همراهش خاموشند و من یکی کم‌کم دارم نگران میشوم! 
توی این اوضاع و احوال که همه دوستان سالم و سرحالند از مهدی هیچ خبری نیست.
تا امروز صبر کرده بودم که last seen within a week تلگرامش دلم را مثل سیر و سرکه جوشاند!
بدبختی‌ها و غم و غصه این مهدی روی دلم سنگینی می‌کرد که سر ظهر خبر سیل شیراز هم شعله به جانم کشید و کلکسیون بدبختی‌هایم را کامل کرد! برادر کوچک ترم مهدی هم که امروز ظهر با پسرعمویم قصد خروج از شیراز را داشتند، بعد از پخش شدن اون کلیپ‌های لعنتی محو شده‌اند و هیچ خبری هم ازشان نشده ...
آمدم بگویم عوض لایک کردن و دیدن مکرر پست‌های مزخرف کاسبان لایک و کامنت برای مردمی که گرفتار در سیل‌اند، کسانی که تمام محصول و زندگی‌شان به زیر آب و شل رفته و برای آرامش این مملکت دعا کنید! 
راستی سال نویتان مبارک 
سویل :)
